Gdy wychodzi na scenę, posiada świadomość, że widownię stanowią w przytłaczającej większości odbiorcy „niezaangażowani” i stara się postępować według zasady: „po pierwsze – nie nudzić”.

Zamiast więc fachowych a nużących referatów monograficznych preferuje różnego rodzaju anegdoty, plotki, niekiedy nawet ocierające się o skandal historie z życia kompozytorów prezentowanych utworów lub środowisk związanych z ich wykonaniami.

To sprawia, że prowadzone przezeń wydarzenia zazwyczaj odbiegają od utartych kanonów, wciągając publiczność w barwne opowieści z „muzycznego światka”.